Paris - Musée d’Orsay

Musée d'Orsay jest jednym z najbardziej znanych muzeów narodowych i nie bez powodu. Zbiory Musée d’Orsay zawierają głównie sztukę francuską z przełomu XIX i XX wieku: malarstwo, rzeźbę, fotografię, a nawet meble. Można tu zobaczyć dzieła taki artystów jak Paul Cézanne, Edgar Degas, Paul Gauguin, Édouard Manet, Claude Monet, Auguste Renoir, Henri de Toulouse-Lautrec, Georges Seurat czy Vincent van Gogh.

Musée d’Orsay

Paryż wieczorową porą, czyli nocne spacery po mieście

 

Luwr, Sekwana i latarnia wieży Eiffla

Musée d’Orsay - Toulouse Lautrec

Henri de Toulouse-Lautrec mieszkał w ubogiej i niebezpiecznej części miasta - Montmartre. To tu mieściły się pracownie wielu artystów, ze względu na niskie koszt wynajmu. Toulouse-Lautrec interesował się życiem codziennym mieszkańców. Ono było tematem inspirującym jego prace, a w szczególności - towarzystwo kawiarniane, podejrzane domy publiczne i nocne życie Paryża.

Panneau pour la baraque de la Goulue, à la Foire du Trône à Paris,1895

Musée d’Orsay - Vuillard

Podobnie jak jego starszy brat, Édouard Vuillard miał zrobić karierę wojskową. Rozsądną decyzją byłaby służba w armii francuskiej: Młody Vuillard stracił bowiem ojca w wieku 20 lat. W związku z tym jego matka musiała zobaczyć, jak może związać koniec z końcem z rodziną. Pracowała jako robotnica w warsztacie gorsetowym i zapewniała rodzinie skromne dochody. Jednak jako uczeń szkoły średniej Édouard spotykał się z muzykami i malarzami, a podczas częstych wizyt w Luwrze zdecydował się na karierę artystyczną.

La Soirée musicale, ok.1896

Musée d’Orsay - Bonnard

Pierre Bonnard to francuski malarz postimpresjonistyczny i jednocześnie jeden z najwybitniejszych dwudziestowiecznych kolorystów. Do jego największych dzieł należą: „Autoportret” (1889) i „Akt z lampą” (1912). Miał on wpływ na polskich artystów z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Sztuka Bonnarda ma charakter intymny i hedonistyczny.

La symphonie pastorale, 1916 -1920

Musée d’Orsay - van Gogh

 

La Nuit étoilée,1888

Musée d’Orsay - Gauguin

Eugène Henri Paul Gauguin to jeden z czołowych przedstawicieli postimpresjonizmu, dużą część swoich dzieł stworzył podczas podróży po Pacyfiku, inspirując się tropikalnymi krajobrazami i rdzenną ludnością Polinezji.

Femmes de Tahiti, 1891

Paris - Musée de l’Orangerie

Musée de l’Orangerie bardzo trafnie nazwano Sykstyną impesjonizmu. Nazwa zawiera podziw dla gigantycznego, malarskiego fryzu, oddaje również charakter malowideł, będących podniosłym, panteistycznym hymnem. René Gimpel po wizycie u mistrza w 1819 roku napisał: "W owym bezkresie woda i niebo nie mają ani początku, ani końca. Zdaje się nam, że uczestniczymy w jednej z pierwszych godzin rodzenia się świata. Jest to tajemnicze, poetyckie, zachwycająco nierealne; doznanie dziwne: odczuwa się zarazem skrępowanie i rozkosz będąc ze wszystkich stron otoczonym wodą".

Musée de l’Orangerie 

Musée de l’Orangerie - Utrillo

Jeśli któregokolwiek z wielkich artystów chcieć ochrzcić mianem „Malarza Montmartre’u”, to taki tytuł musi przypaść Maurice’owi Urtillo (1883-1955). Nieślubny syn Suzanne Valadon, utalentowanej malarki i rozchwytywanej modelki największych artystów, między innymi Renoira, Degasa, Toulouse-Lautreca, urodził się na Montmartrze (jako jedyny z wielkich malarzy!) i tu mieszkał aż do śmierci. Ojca nigdy nie poznał a swoje nazwisko zawdzięczał ojczymowi, który go usynowił. Od 14 roku życia zmagał się z alkoholizmem co nie przeszkodziło mu dożyć sędziwego wieku 72 lat. Tematem jego obrazów był niemal wyłącznie Paryż, a przede wszystkim Montmartre. Urodził się za późno by zostać impresjonistą i za bardzo kochał Montmartre by dołączyć do bohemy Montparnasse’u. Samouk, któremu malarstwo miało pomóc w walce z nałogiem, ale czy będąc synem malarki i żyjąc wśród artystycznej cyganerii mógł nie zostać artystą? Pochowany obok swojej żony na maleńkim cmentarzu św. Wincentego (cimetière Saint-Vincent) znajdującym się naprzeciwko kabaretu Lapin Agile, często przez niego odwiedzanego jak i malowanego.

La Maison de Berlioz,1914

Musée d’Orsay - Manet

Édouard Manet urodził się 23 stycznia 1832 w Paryżu, zmarł tamże 30 kwietnia 1883. Był francuskim malarzem, grafikiem oraz prekursorem impresjonizmu.

Le Déjeuner sur l'herbe, 1863

Musée de l’Orangerie - Renoir

Muzeum Orangerie w Paryżu zlokalizowane na obrzeżach ogrodów Touleries posiada imponującą kolekcję obrazów Renoira. Auguste Renoir był jednym z głównych twórców impresjonizmu i pozostawił po sobie znaczny dorobek twórczy. Nadawał swoim obrazom niezapomniane wrażenie radości, zmysłowości, delikatności i piękna niezależnie od techniki malarskiej, jaką stosował. Głównymi tematami przedstawień malarskich to kobiety, akty kobiece, radosne sceny rodzajowe tj. w kawiarni, śniadanie, spacer, tematy orientalizujące, grupowe, portrety, codzienne czynności, dzieci, bukiety kwiatów, pejzaże.

Dziewczęta przy pianinie

Musée de l’Orangerie - Rousseau

Henri Rousseau urodził się w 1844 roku w Laval, we Francji. Malować zaczął dopiero w wieku 41 lat. Zanim poświęcił się sztuce, pracował, między innymi, jako celnik w paryskim Urzędzie Akcyzowym. Dzięki życzliwości zwierzchników, już wówczas mógł on, w czasie dyżurów, rozwijać swoje artystyczne pasje. Często ustawiał sztalugi przed budynkiem urzędu i malował pejzaże. Nie zachowała się jednak żadna z prac, powstałych przed 1877 rokiem.

La Carriole du Père Junier, 1908

Musée de l’Orangerie - Laurencin

Urodzona w 1883 roku w Paryżu Marie Laurencin stała się centralnym członkiem awangardy artystycznej, rządzonej przez jej przyjaciela Picasa na początku XX wieku w Paryżu. W roku 1910 wyzwoliła się z uścisku kubizmu, aby stworzyć własną, charakterystyczną, natychmiast rozpoznawalną estetykę.

Femmes au chien,1923

Musée de l’Orangerie - Picasso

Pablo Picasso urodził się 25 października 1881 w Maladze (Hiszpania), zmarł 8 kwietnia 1973 w Mougins (Francja). Był malarzem, rzeźbiarzem, grafikiem, a także tworzył ceramikę. Przez wielu uznawany za geniusza. Swoje pierwsze obrazy stworzył jeszcze przed ukończeniem 20 roku życia. Od 1901 do 1904 panował w jego twórczości tak zwany „okres błękitny”. W 1904 Picasso przeprowadził się do Paryża, od tego roku mówi się o „okresie różowym” w jego obrazach. Jednak sławę przyniosły mu odważne, inspirowane pracami Cézanne’a eksperymenty. To one oraz współpraca z innym nowatorskim artystą jakim był Georges Braque dały początek nowemu kierunkowi w XX wieku – kubizmowi.

Grande nature morte, 1917

Musée de l’Orangerie - Cezanne

Paul Cezanne jest malarzem francuskim, którego twórczość zalicza się do postimpresjonizmu. Jego dzieła łączą impresjonizm z kubizmem, dzięki czemu mają oryginalny wyraz.

 

Pommes et biscuits, 1880

Musée de l’Orangerie - Derain

Andre Derain (1880-1954) utożsamiany jest z fowizmem, przyznaje mu się też zasługi w powstawaniu kubizmu. Niestety Derain został zepchnięty do drugiego rzędu twórców awangardy, która wstrząsnęła sztuką początków ubiegłego wieku.

Grand nu couché, 1926-1927

Musée de l’Orangerie - Matisse

Henri-Émile-Benoit Matisse (1869-1954) był francuskim malarzem, rzeźbiarzem i grafikiem. Był główną postacią ruchu artystycznego znanego jako fowizm. Obok Picassa jest jednym z artystów, którzy wywarli największy wpływ na rozwój sztuki w drugiej połowie XX wieku. Jednym z najważniejszych wkładów Matisse'a w historię sztuki było jego przekonanie, że kolor obiektu na obrazie nie musi odpowiadać jego rzeczywistemu zabarwieniu.

Odalisque à la culotte rouge,1924-1925

Musée de l’Orangerie - Modigliani

Amedeo Modigliani był włoskim artystą początku XX wieku, który zasłynął głównie dzięki kobiecym aktom. W jego pracach widoczne są wpływy renesansu, ale także elementy popularnej wówczas sztuki afrykańskiej. Niemniej jednak, jego dzieła nie mogą być przypisane do żadnego z wielkich ruchów artystycznych, są raczej wyrazem własnego stylu. 

Paul Guillaume, Novo Pilota, 1915

Musée de l’Orangerie - Nenufary

Lilie wodne ( inaczej nenufary)  – były inspiracją dla Claude Moneta do około 300 prac. Malował je w Giverny, w swojej posiadłości w Normandii, położonej niedaleko Paryża. Prowadził tam cudowny ogród, który obecnie dostępny jest do zwiedzania, podobnie jak i jego dom.

Claude Monet, cykl „Lilie wodne” („Nenufary”), Musée de l’Orangerie w Paryżu

Paryż wieczorową porą, czyli odwiedzamy Montmartre

Montmartre to dawna dzielnica artystyczna Paryża. Tutaj żyła i pracowała miejska bohema. Obecnie dzielnica przyciąga przede wszystkim turystów poszukujących romantycznych zaułków i śladów sławnych pisarzy, malarzy i innych twórców.

Montmartre - plac du Tertre

Wersal

Pałac w Wersalu (Le Château de Versailles) powstał w miejscu niewielkiego pałacu myśliwskiego należącego do króla Ludwika XIII. Był on częstym gościem w tej okolicy, bo lubił polowania, a wersalskie lasy słynęły z licznej zwierzyny. Pałac i ogrody, które możemy podziwiać dzisiaj powstały głównie w latach 1661 – 1710, czyli w czasie największej rozbudowy obiektu i jego okolic. Był to czas panowania Króla Słońce, czyli Ludwika XIV, który uczynił z Wersalu swoją siedzibę.

Wersal

Musée d’Orsay - Pissarro

Camille Pissarro był najstarszym z impresjonistów. Bardzo oddany pracy twórczej, znany był z tego, że wspierał młodych malarzy, był ich patronem, opiekunem, ostoją w chwilach zwątpienia w sztukę i impresję. Jego droga ku malarstwu też nie była prosta. Jak w przypadku każdego chyba artysty, w życiu Pissarra zdarzały się zarówno chwile prosperity, jak i momenty braku wzięcia i sfatygowanej renomy.

La Seine et le Louvre, 1903

Musée d’Orsay - Seurat

Le Cirque, 1891

Musée d’Orsay - Renoir

 

Bal du moulin de la Galette, 1876

Musée d’Orsay - Montet

 

Le Bassin aux nymphéas, harmonie rose, 1900

Musée d’Orsay - Degas

 

Danseuses montant un escalier,1886-1888

Musée d’Orsay - Cezanne

Cinq baigneurs, 1900-1904

Paryż - Sainte-Chapelle, czyli brama niebios

Kaplicę Sainte Chapelle w Paryżu wybudowano w XIII wieku – miano przechowywać w niej Święte Relikwie Męki Pańskiej, m.in. Koronę Cierniową Jezusa oraz fragment czaszki Jana Chrzciciela.  Nazywana Bramą Niebios lub Świętą Kaplicą, Ste-Chapelle wzniesiona została jako część zespołu pałacowego na wyspie Cité. Ta dwukondygnacyjna budowla, zaprojektowana najprawdopodobniej przez Pierre’a Mountreille’a. Koszt zakupu relikwii prawie trzykrotnie przerósł koszt budowy samej kaplicy! Została ona wybudowana w rekordowym czasie – w zaledwie 33 miesiące.

Górna kondygnacja Sainte-Chapelle

Paryż - Ogród Tuileries

Ogród Tuileries jest jedyną pozostałością po Palais des Tuileries. Był to pałac, który łączył niegdyś ze sobą skrzydła Luwru. Został podpalony przez rewolucjonistów Komuny Paryskiej w 1871 roku.

Ogród Tuileries

Paryż - lepiej później niż wcale

Takie mieliśmy marzenie przez wiele lat, aby pojechać do Paryża i powłóczyć się trochę po tym mieście. Przewodnik kupiliśmy nieomal 20 lat temu i w końcu się przydał. Były Pola Elizejskie, Łuk Triumfalny, wieża Eiffla, Most Aleksandra III, plac de la Concorde. Na tym się oczywiście nie skończyło, bo Paryż to przecież temat rzeka.

Wieża Eiffla

Paryż - pierwsze spotkanie

Te pierwsze chwile w nowym miejscu są zawsze najcenniejsze. Tak było w Paryżu, gdy pewnego niedzielnego popołudnia "wynurzyliśmy" się ze stacji metra w samym centrum miasta na Rue de Rivoli. Tam właśnie przy ogrodach Tuileries znajdował się nasz hotel Brighton, gdzie zrobiliśmy rezerwacje na sześć nocy. Hotel Brighton nie należał do tanich, ale był to najtańszy hotel w tej okolicy. Hotel Brighton lekko nas zaskoczył, gdyż dał nam upgrade i w ten sposób wylądowaliśmy w małym apartamencie z widokiem na miasto.

Pod nami Rue de Rivoli i Louvre

Kopenhaga

W Kopenhadze mieliśmy dłuższy przestój podczas lotu do Paryża, co wykorzystaliśmy na zwiedzanie miasta.

Mała Syrenka w Kopenhadze

Kopenhaga - Nyhavn

Nyhavn to kultowy kanał kopenhaski otoczony zabytkowymi kolorowymi domkami. Jest to historyczny Port duńskiej stolicy, a także jedno z najczęściej odwiedzanych miejsc w mieście.

Nyhavn