Pekin - Plac Bramy Niebiańskiego Spokoju

Plac Bramy Niebiańskiego Spokoju ( Tian’anmen ) znajduje się w samym centrum Pekinu przed Zakazanym Miastem. Jest to największy publiczny plac na świecie. Plac ma imponujące rozmiary: 880 m na 500 m.

Plac Tian’anmen potężny jest. W oddali widać Bramę Niebiańskiego Spokoju.

Nazwa Tiananmen pochodzi od Bramy Niebiańskiego Spokoju, która zamyka plac od północy i jednocześnie stanowi wejście do Zakazanego Miasta. Brama, będąca symbolem Pekinu i głównym elementem godła państwowego, nawiązuje swoim wyglądem do tradycyjnego chińskiego pałacu.
Budowla mierzy 66 m długości, 37 m szerokości i 32 m wysokości i posiada pięć wejść, z których środkowe było przeznaczone wyłącznie dla cesarza. Brama powstała w tym samym okresie co plac, ale była wielokrotnie przebudowywana.

Brama Tiananmen odgrywa niezwykle ważną rolę w historii Chin. Z jej balkonu ogłaszano niegdyś cesarskie dekrety, a 1 października 1949 r. Mao Zedong proklamował utworzenie Chińskiej Republiki Ludowej. Od tego czasu brama stanowi honorową trybunę dla wszystkich uroczystości państwowych. Przed bramą znajduje się tzw. Złota Rzeka, czyli betonowa fosa połączona siedmioma marmurowymi mostkami. Dekoracyjne kolumny po bokach (huabiao) symbolizują majestat cesarza, a tradycyjne posągi lwów – cesarską władzę.

Historia placu i bramy sięga roku 1417 r. i czasów panowania cesarza Yongle, trzeciego cesarza Chin dynastii Ming, zwanego architektem Pekinu. To on przeniósł stolicę z Nankinu do Pekinu, za jego panowania powstały także najważniejsze budowle: Zakazane Miasto i Świątynia Nieba.

W czasach imperium przez plac Tiananmen biegła święta droga, którą cesarz dwa razy w roku podążał z Zakazanego Miasta do Świątyni Nieba. W okresie panowania dynastii Ming i Qing (do 1912 r.) mieściły się tu główne urzędy państwowe, a przywilej wejścia na plac mieli tylko wybrani dostojnicy. Obwieszczano tu edykty cesarskie i celebrowano święta religijne. Plac miał wówczas kształt litery T i był otoczony murem.

Na początku XX w. wyburzono urzędy cesarskie, które ucierpiały podczas II wojny opiumowej i powstania bokserów, i nigdy ich nie odbudowano. Z czasem rozebrano także zabytkowe miejskie mury. Tian’anmen stał się największym placem na świecie gdy w latach 1954-1956 z okazji obchodów dziesięciolecia ChRL został odpowiednio powiększony . Wyłożono go wówczas betonowymi płytami i kamiennymi blokami. Znajdujące się po bokach placu budynki zostały wyburzone, a w ich miejscu wybudowano Wielką Halę Ludową i Chińskie Muzeum Narodowe.

Wielka Hala Ludowa wzniesiona w 1959 r. dla uczczenia 10-tej rocznicy utworzenia ChRL. Budowla stanowi siedzibę chińskiego parlamentu (Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych), który, według konstytucji, jest najwyższym organem władzy państwowej (w rzeczywistości podlega kontroli Biura Politycznego Komunistycznej Partii Chin).

Spacer po Tiananmen – największym placu świata  

Z tyłu Mauzoleum Mao Zedonga, wzniesione w latach 1976-77. Budowę rozpoczęto już dwa miesiące po śmierci przywódcy. Monumentalna budowla ma kształt kwadratu złożonego z dwóch platform otoczonych marmurowymi balustradami, z podwójnym dachem wspartym na 44 granitowych kolumnach.

Naprzeciwko siedziby parlamentu znajduje się Muzeum Rewolucji Chińskiej oraz Muzeum Historii Chin (z lewej strony),gdzie zgromadzono ok. 9 tys. eksponatów ilustrujących historię Państwa Środka od czasów prehistorycznych do wybuchu I wojny opiumowej w 1840 r.

Fasada  Bramy Niebiańskiego Spokoju. Napisy po obu stronach portretu to typowe rządowe slogany: „Niech żyje Chińska Republika Ludowa” oraz „Niech żyją zjednoczone ludy świata”.

Z fasady Bramy Niebiańskiego Spokoju, czujnie obserwuje nas Przewodniczący Mao Zedong (Mao Tse-tung). Jego wzrok czujemy na sobie chyba z każdego miejsca na placu.

Byliśmy na Tian’anmen

Plac Tiananmen ma także swoją mroczną historię. Tutaj rozegrał się dramat studentów, którzy od połowy kwietnia 1989 r. zbierali się na placu żądając przeprowadzenia reform i demokratyzacji życia publicznego. Demonstracje wyrażały poparcie dla zmarłego w tym czasie sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin Hu Yaobanga, uważanego za zwolennika reform politycznych w Chinach.

4 czerwca 1989 r. wojsko rozjechało protestujących gąsienicami czołgów i rozpędziło ogniem z broni maszynowej. Cały świat obiegło słynne zdjęcie autorstwa Jeffa Widener’a, na którym, dzień po stłumieniu protestów, anonimowy przechodzień z siatką zakupów w ręku próbował zatrzymać kolumnę chińskich czołgów, stając się międzynarodowym symbolem walki o wolność.

Przed wejściem na Tiananmen (ogrodzony z każdej strony barierkami) należy przejść przez kontrolę bezpieczeństwa, podobną do tej na lotnisku.