Muscatine - była światowa stolica guzików perłowych

W 1887 r. do Stanów Zjednoczonych przybył niemiecki imigrant John Frederick Boepple. Cztery lata później otworzył on w miasteczku Muscatine w stanie Iowa fabrykę guzików, pozyskując masę perłową do ich produkcji głównie z pobliskiej rzeki Mississippi. Jego koncern w 1905 r. zaspokajał 40% światowego zapotrzebowania na guziki, a on sam zatrudniał jedną trzecią ludności Muscatine. Nie bez przyczyny miejscowość Muscatine była nazywana „Perłowym miastem” lub „Stolicą świata guzików perłowych” (Pearl Button Capital of the World).

Muzeum guzików w centrum Muscatine. Niemiecki  imigrant John F. Boepple założył branżę, która przekształciła małe miasteczko Muscatine w stanie Iowa w stolice świata guzików perłowych.

Na przełomie XIX i XX wieku guziki wykonane z masy perłowej stały się powszechnie używane w odzieży zarówno męskiej, jak i damskiej. Przemysł guzików perłowych rozwijał się prężnie przez wiele lat i zaczął podupadać dopiero pod koniec pierwszej połowy XX w. Powodem tego było wyczerpywanie się zasobów małży oraz wprowadzenie na rynek guzików z tworzywa sztucznego, które szybko stały się tańszym substytutem tych naturalnych.

Tak wyglądał połów małży w Mississippi

Urządzenie do połowu małży z dna rzeki

Przy przeróbce małży znalazła zatrudnienie okoliczna ludność.

Aby z muszli powstał guzik, musi ona przejść cały, skomplikowany proces. Najpierw są ręcznie sortowane w zależności od ich wielkości, grubości, ewentualnie koloru. Następnie z muszli wycina się krążki. Odbywa się to za pomocą specjalnej obracającej się szybko rurki. 

Wycinarka guzików.

Średnica tulejki w wycinarce guzików odpowiada żądanej wielkości przyszłego guzika

Tak wyglądają skorupy małży po wycięciu krążków, z których dalej powstały guziki.

Kolejnym etapem są kąpiele kwasowe oraz szlifowanie dla zaokrąglenia ostrych krawędzi. Potem ponownie się je sortuje względem grubości, mogą też przejść kontrolę jakości. Na tym etapie krążki tnie się na plastry nadając im właściwą grubość. Dalsze kroki to wywiercanie dziurek i polerowanie, które daje końcowy połysk i wygląd. Część sortu może być barwiona na różne kolory. Proces obróbki guzika pozwala też na wykończenie błyszczące lub matowe.

Gotowe guziki liczono w specjalnych matrycach – liczydłach i następnie naszywano na tekturki.

Po roku 1890 guziki perłowe stanowiły połowę całkowitej produkcji guzików. Na przełomie XIX i XX wieku egzemplarze z macicy perłowej stały się powszechnie używane w odzieży zarówno męskiej, jak i damskiej.

Przy dotknięciu guziki z masy perłowej wydają się być chłodne i łatwo je w ten sposób odróżnić od guzików sztucznych. Wynika to z budowy wewnętrznej masy perłowej, której cechą jest izolowanie wnętrza masy od temperatury otoczenia. Guziki z masy perłowej można też rozróżnić po dźwięku. Można postukać guzikiem o coś metalowego. Dźwięk tego perłowego będzie wyrazisty, metaliczny i minimalnie dźwięczący. Dźwięk plastikowego guzika pozostanie sztuczny, głuchy i pusty.

Guziki z masy perłowej są bardzo miłe w dotknięciu i wydają się być chłodne

Pozostałość po guzikowym bumie, można wciąż zobaczyć w Muscatine do dnia dzisiejszego. Wiele budynków w centrum miasta powstało w tamtym okresie. 

Centrum Muscatine

Jeden z murali w mieście nawiązujący do produkcji guzików z masy perłowej

Muscatine leży nad rzeką Mississippi widoczną w tle

Centrum  Muscatine

Olbrzymia kukła Marka Twain przy wejściu do Pearl Plaza wykonana z okazji 180 rocznicy urodzin pisarza. Pierwsze publikacje Marka Twain pojawiły się w Muscatine Journal.